گذشته، حال، آینده، کودکی

قبلنا فکر میکردم چقدر کوچولو بنظر میرسم. برای همین سعی میکردم مث بزرگترا رفتار کنم. مثلا دستمو از پنجره ی جلوی ماشین بیرون بندازم یا مثلا حرفای قلمبه سلمبه بزنم. اما حالا میبینم چقدر نظرمو نسبت به دنیا کوچیک کرده بودم.    

 خیلی وقتا فکر میکردم تنهایی و سکوت از همه چیز بهتره اما بعد چن دقیقه کلمو از پنجره مینداختم بیرون یا تو تراس میرفتم تا نسیم منو از تنهایی در بیاره!  

خیلی وقتا میخواستم بهترین باشم اما حیف فکر نکردم بهترین بودن از زبان دیگران برام جالبه یا از زبان نفسم!  

بعضی وقتا میگفتم خدا چرا منو ول کرده!؟!؟! اما نمیدونم چرا اول نپرسیدم که چرا بابا یا مامانامون 

ایقدر سرشون شلوغه؟  

اونوقتا فکر میکردم دنیا به ۴ بخش تقسیم میشه: 

۱. خونمون               ۲. خونه ی آشنا ها               ۳.مهد کودک                      ۴. طبیعت  

فکر میکردیم هرکی بما آبنبات چوبی داد آدم خوبیه!اما الان نمیشه حتی به خودت اعتماد کنی! 

یا مثن فک میکردیم زمین یه مادر مهربونه که هر وقت خمیازه بکشه زلزله میاد!!! 

از اسباب بازی گرفتنمون تا دست شویی رفتنمونو برا فامیل تعریف میکردیم و مامانمونو میدیدیم 

که گوشه ی لبشو گاز گرفته.   

                                  

  میدونین! حالا که مثلا کمی تا نسبتی همچین(!) بزرگ شدیم میبینیم که اگه حرفامونو بدون تفکر بزنیم ممکنه خیلی ها رو ناراحت کنیم.حتی اگه بخوایم درباره ی کودکیمون و فرفره هامون فکر کنیم باید طوری اینکارو بکنیم تا خودمون ناراحت نشیم! 

                                    

یه عمر بهتون وقت میدم تا زندگی رو شرح بدین. اما میدونم اول آخر نوشتتنو به کودکی ختم میشه!  

                               

اینجا طرف صحبتم  با اوناییه که جمله ی بالا رو قبول ندارن.نمیدونم ! شاید من تو گذشته ام و شما تو آینده! جالبه که همدیگه رو نمیبینیم! شاید فقط به هم پشت کردیم و لازمه بسمت هم 

برگردیم تا بتونیم با هم حال  پیدا کنیم. به احتمال زیاد هیچکدوممون تا حالا احساسشم نکردیم. 

یکم فکر کنین!